γιατί είμαι ακόμα άνθρωπος. Είμαι ακόμα εγώ. Έχουνε δει τα ματάκια μου κουκλάρες να γίνονται γοργόνες
Ο ήλιος λάμπει. I was dancing in the middle of the desert Χορεύω όταν βλέπω το πρόσωπό μου You said we’d burn under the hot sun Είσαι το κορίτσι που αγαπάει τον ήλιο. Είναι θεοσκοτεινά για μένα εδώ. You were afraid to give in Έλα μέσα στην σκοτεινή άβυσσο του Αιγαίου. Πες μας αν βλέπεις άλλα χρώματα εκτός από μαύρο. You closed your eyes and said never again. Μην τον φοβάσαι τον κόσμο. -Μα εγώ…
Συγνώμη άλλα δεν είμαι το κορίτσι αυτό εγώ. Χαχα. Ξέρω. I am no mermaid Σ’αυτά τα νερά δεν υπάρχει εγώ I am no mermaid And I am no fisherman’s slave -Γιατί φοράς γυαλιά μέσα στη θάλασσα; I keep my head above the waves Πλέω στο αθόρυβο μπλε ή στη μάλλινη κουβέρτα του ουρανού.
We were swining from the edge of the ceiling Και αν δεν έχεις ξαναδεί γαρίδες να κοιτάν το ταβάνι εμμονικά I said I’ll always live for this feeling Οι φόβοι μας κάνανε πίσω ενώ ονειρευόμασταν μια άλλη ζωή. Πολύ πιο αληθινή.
We went down to the edge of the water στην αντανάκλαση του νερού. You were afraid to go in You said there might be sharks out there in the ocean Οι καρχαρίες στ’ακουστικά ακούν ACDC. I said: I’m only going for a swim
I was swimming around in a circle Απ’όταν ήμουν μικρή μου συμβαίνει αυτό. Να κολυμπώ σε νερά που κάποιος λέει ότι του ανήκουν. I wasn’t always in view Αποφάσισα να ψάξω να σε βρω. You said We might get into red flag danger Ένα κόκκινο φως αναβοσβήνει στον ορίζοντα. And I am alone when I’m not with you Ελπίζω να σε βρω πριν να γίνεις ψάρι. Ελπίζω να σε βρω.
The following story is a work of fiction and bears no relation to existing people or events.
Μερικές φορές νομίζω πως με βρήκες τελικά εδώ. Πως αυτήν την στιγμή διαβάζεις ακόμα και αυτές τις λέξεις. Για μια στιγμή φοβήθηκα πραγματικά πως με βρήκες εδώ. Και να με έβρισκες, τι έγινε; Χάθηκε ο κόσμος; Ο δικός μου ήδη χάθηκε.
Σου είπα να μου αφήσεις μόνο την μουσική σου να ακούω, αλλά εσύ πηγές και εξαφανισες ακόμα και την μουσική σου. Ειδικά την μουσική σου. Δεν πειράζει, πολλά από τα κομμάτια που άκουσα συνεχίζω να τα θυμάμαι. Δες και μόνη σου τώρα πως τα θυμάμαι.
“Στην καρδιά και στο μυαλό μου”, σαν να αντιλαλούσες τα λόγια μου εδώ. Ξέρεις, και εγώ θα ήθελα να μπορούσα να ξεχάσω αλλά δεν μπορώ. Τίποτα δεν ξεχνιέται.
Είπες πως σου αρέσει να κραυγαζεις. Έτσι σε βρήκα λοιπόν με την φορεσιά εργασίας σου και τα μακριά μάλια σου σε κότσο να γουργουρίζεις πρώτα σαν γάτα, μετά να κραυγάζεις σαν παγώνι. Κάτι άσχετοι περνούσαν από δίπλα σου γελώντας και εσύ χαμογελούσες νευρικά γιατί απλώς έτσι είσαι και δεν θέλεις να παρεξηγήσεις η να πειράξεις κανέναν.
Έγραψες, “πολλές φορές μου λείπει ο κόσμος που.”. Και χθες έλεγες πως δεν έχεις σπίτι.
Μου φάνηκε τόσο τραγικό αυτό. Τότε κατάλαβα πως αυτά που άκουσα ήταν κραβγές απελπισίας, γιατί ήσουνα μόνη και αγχωμένη και φώναζες τους δικούς σου να έρθουν να σε πάρουν. Ήθελα να σου πω, “οι γήινοι δεν είναι όλοι κακοί.”, και “ελπίζω να βρεις τον δρόμο πίσω στον κόσμο σου.”. Χαζά πράγματα αλλά αυτά σκέφτηκα εκείνη την στιγμή να σου πω για παρηγοριά. Δεν σου τα είπα όμως γιατί φοβόμουνα. Μακάρι να μην το δεις ποτέ αυτό αλλά φαντάζομαι πως ήδη το βλέπεις. Now you see me, now you don’t.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην σου εμφανιστώ. Θέλω να κρατήσω αυτήν την υπόσχεση, και ας είμαι άλλο ένα φάντασμα. Μου λες, “Δεν με βλέπεις αυτήν την στιγμή.”. Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να κοιτάζω. Keep staring, I might do a trick.
Όταν σε βρήκα ήθελα να σε παρηγορήσω λέγοντας, “ελπίζω να βρεις τον δρόμο πίσω στον κόσμο σου.”. Αλλά ντράπηκα να σου το πω. Είμαι παντρεμένη με τον φόβο μου όπως εσύ με την θλίψη σου. It’s like being a battered wife. Δεν θέλω να φοβάμαι.
Όταν ήμουνα δωδεκάχρονο και πηγαινα στην Παιδική Θεατρική Σχολή του Άμστερνταμ – όχι γιατί ήθελα αλλά γιατί με εκβριασε η μάνα μου να πάω – με έβαλαν μια φορά να παίξω τον Πρίγκιπα Δημήτριο στο Όνειρο Μεσοκαλοκαιρινής Νύχτας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Μισούσα αυτόν τον ρόλο γιατί ήταν η τρίτη χρονιά που ΚΑΙ ΠΆΛΙ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ με έβαζαν να παίξω ανδρικό ρόλο και εγώ ήθελα επιτέλους να παίξω έναν γυναικείο ρόλο. Ήταν τότε που άρχισα να καταλαβαίνω πως οι Ολλανδοί είναι ανοικανοί να δούνε την θηλυκότητα μιας Ελληνίδας. Τότε ήταν που άρχισα να μισώ την θηλυκότητα, γιατί κατάλαβα πως οι ρατσιστές Ολλανδοί δεν θα με έβλεπαν ποτέ σαν γυναίκα. Η φίλη μου η Άντζελα έπαιζε την Τιτάνια, την βασίλισσα των Ξωτικών, αλλά αρρώστησε λίγο πριν την πρεμιέρα και μιας και κάναμε πρόβα μαζί και ήδη γνώριζα τα λόγια της, με έβαλαν εμένα αναγκάστηκα να παίξω την Τιτάνια στην τελευταία μας πρόβα. Οι δάσκαλοι μου ήταν φανερά ξαφνιασμένοι που με έβλεπαν να ερμηνεύομαι γυναικιο ρόλο, κάτι που με θεωρούσαν ανίκανη να κατορθώσω, έτσι που με είχαν φακελώσει μόνο για αγοροκόριτσο. Στο τέλος η Άντζελα αναρρώθηκε και δεν χριαστηκε να την αντικαταστήσω στην πρεμιέρα . Αλλά δεν με ενόιζαζε γιατί είχα αποδιξει στους βλάκες σεξιστές δασκάλους μου πως ήμουν ικανή να ερμηνευτώ και εγώ την θηλυκότητα. Μετά από αυτό το συμβάν παράτησα το θέατρο ολοτελώς και δεν ξανανέβηκα στην σκηνή. Fuck the theatre school, fuck my sexist racist Dutch theatre teachers and fuck A Midsummer Night’s Dream.
Α, δεν σας είναι γνωστή αυτή η ιστορία με τον Αλέξανδρο; Είχα τσατιστεί τότε με τις μαλακίες του (“BDSM is best without the safeword”, “Ο Woody Allen γαμάει, ρώτα την κόρη του”) και για να ξεσπάσω έγραψα μια σειρά από ιστοριούλες τρόμου, όπου
εγώ ειμουν ο κυρίως χαρακτήρας και ο Άλεξ ήταν ο αντίπαλος. Υπήρξε και ένα τερατάκι, το Γρύλισμα, που ήταν βασισμένο σε ένα κείμενο που είχε γράψει τότε ο Άλεξ για την σεξομανία του. Μου άρεσαν πολύ αυτές οι ιστοριούλες γιατί ήταν εντελώς αλλόκοτες και γραμένες με έναν stream of consciousness/ecriture automatique τρόπο μου φαντάζομαι πως είναι παρόμοιος με τον τρόπο που γράφει ο Άλεξ τους στοίχους του. Δεν είχα ξαναγράψει κάτι με αυτόν τον τρόπο και ήταν πολύ διασκεδαστικό και απελευθερωτικό, όλο γελούσα με τις ανοησίες που ξερνούσα από το υποσυνείδητο μου. Η ιστορίες ήταν γραμμένες στα Ελληνικά και Αγγλικά ανακατωτά, και βασικά σατίριζα αυτά που λέει και τραγουδάει ο ίδιος.
Αυτές τις ιστορίες της βρήκε και της διάβασε όμως η Ιωάννα, η τρελόκομουνίστρια μάνα του Άλεξ, και πείρε τηλέφωνο το φεστιβάλ της Δράμας, όπου θα έκανα τότε εθελοντική δουλειά, και έκλαιγε στο τηλέφωνο ισχυρίζοντας πως δήθεν απηλούσα τον Άλεξ και θα πηγενα στην Αθήνα να τον σφάξω και αλλά παράλογα παρανοϊκά. Στο τέλος με έδιωξαν από το φεστιβάλ πριν μπορέσω να δουλέψω και ξαναγύρισα στο Άμστερνταμ για να κάνω εκεί εθελοντική δουλειά. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο παρανοϊκή είναι η μαμά του Άλεξ, βλέπει φαντάσματα και ανυπαρκτες απειλές παντού. Πρέπει να έχει φοβερό complex PTSD. Το ξέρω πως λέει στις ομιλίες της πως ήταν χαπακωμένη για χρόνια, αλλά δεν νομίζω πως ξεπέρασε το PTSD της με αυτήν την φαρμακευτική αγωγή. Αλλιώς δεν θα μου φερνόταν έτσι προσπαθώντας να μου κάνει σαμποτάζ μόνο και μόνο γιατί έγραψα σάτιρα.
You look at your Smartphone and see the following message: “Invite/RSVP-only Pedo πυτζάμα πάρτι @ Alex’s crib on E. Benaki Blvd follow the line stretching around the block lulz XD PS. A.C.A.B.!!!”. You feel so good, you feel like 90 000 bucks tonight. Everybody hollatcha BoyBoy, are we having fun or what people?
Από την ιστορία μου την είχε κλέψει την ιδέα για to pyjama party στην Στέγη αλλά δεν νομίζω πως θα το παραδεχτεί ποτέ δημοσίως, όπως και ο Νικολαΐδης δεν παραδέχτηκε ποτέ πως το Morning Patrol ήταν για ένα μέρος κλεμμένο από την Γώγου. Αυτός είναι ο σεξισμός του Ελληνικού σινεμά και γενικότερα του Ελληνικού καλλιτεχνικού χώρου..
14 ΜΑΪ 2016
00:00
Σε διάφορους χώρους της Στέγης
Ένα ολονύχτιο pyjama party με ήχους και ανθρώπους του σήμερα που ξεκινά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου.
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση θέλοντας να επικεντρωθεί στο λιγότερο εξερευνημένο τμήμα της ζωής και του φαντασιακού μας, στο τμήμα που πιστεύουμε πως οι δραστηριότητές μας αναστέλλονται και αποσυρόμαστε για να ανασυνταχτούμε σωματικά και ψυχικά, που πιστεύουμε πως παύει η κοινωνική δραστηριότητα και τα βάρη της, δημιούργησε ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικών δράσεων. Συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα σπονδυλωτό πρόγραμμα εκδηλώσεων της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση το οποίο αποτελείται από μια έκθεση έργων μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης, από performances και sleepovers, ένα κύκλο ηχητικών έργων και ζωντανών περιπατητικών δράσεων και από μια σειρά διαλέξεων και δημόσιων συζητήσεων. Επίσης, συνοδεύεται από μια ειδική περιοδική έκδοση.
Νομίζω πως διάφορα στοιχεία από τις ιστορίες που είχα γράψει τότε κατέληξαν ακόμα και στο Νήμα από ότι έχω διαβάσει στις κριτικές, αλλά δεν το έχω δει ποτέ οπότε δεν είμαι σίγουρη. Υπάρχει και ένα τραγούδι στον τελευταίο δίσκο του Άλεξ, Έτοιμοι, που νομίζω πως είναι η απάντηση του Άλεξ προς εμένα. Είναι το τραγούδι Μπράϊαν Λήθη. Διάφοροι στίχοι αυτού του τραγουδιού είναι ξεκάθαρα αναφορές σε δικούς μου στοίχους και αποσπάσματα από τις ιστορίες μου.
At the opposite platform, platform 19 wagon compartment 87, she spots a man staring absently into the distance. His black luggage behind him left unattended. She rushes down the stairs, through the hall, up the stairs and appears on the platform behind the man. He doesn’t seem to notice. “Perfect dumbass.”, and the blogger smiles to herself, grabbing his luggage just when he turns his head. She stares back at him and doesn’t make a move, holding the luggage handle tightly. “Κλέφτρα!”, the man exclaims, “HOW DARE YOU ROB MY CHARACTERS? THIS IS MY STORY! THESE ARE MY CHARACTERS! THIS IS MY TRAIN STATION, MY PLATFORM, MY LUGGAGE!”. Her empty stomach roars loudly. All she can think of is a bag of salty chips and a pizza slice.
Θα πει η γεύση του αίματος να μη σε θολώνει. Θα πει η Νέα Σάρκα να μη σε σκοτώνει.
Απομονώθηκε πίσω απο την λαμπερή λίμνη με τα καλώδια συντροφιά. Έγινε Αλληγορική Μνήμη που δεν την θυμάται όμως κανείς. Και ας είναι επισήμως ο τελευταίος όλων μας . Ο Συγγενής που τα δώρα του τυλίγονται γύρω απο τους λαιμούς των παιδιών μας.
Tο Γρύλισμα slept restlessly τυλιγμένο γύρω απ’τον λαιμό σου like a huge python smothering you. It was actually hugging itself the way you used to hug yourself whenever you felt alone, back in the days when you were alone and lonely. You knew that desolate feeling from your own experience, so you allowed it to coil tighter and tighter around itself, until one night it wrapped itself too tight and broke your neck. You had to walk around with a neckbrace for some while, and joked about your predicament: “I finally look like the characters in Cronenberg’s Crash!”. Tο Γρύλισμα was too depressed to laugh at you silly jokes.
Των απόγονών μας. Αυτό το τέλος δεν θα ναι το δικό μας. Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι Μοίρες στον δρόμο. Μαύρες μοτοσυκλέτες με τραγανές ρουκέτες. Κάποιος να πει στον κλειδοκράτορα οτι ήρθε η ώρα. Ο Συγγενής φέρνει τα πιο απαραίτητα δώρα. Στόματα που προσκυνάνε το μπούκωμα και ο Αλέξης Ευθύνης. Ενας πιστός υπηρέτης της Αλληγορικής Μνήμης. Μπαίνει φθινόπωρο. Η εποχή που χαλαρώνουνε τα ήθη. Και η υφή του δολώματος αλλάζει στο στόμα μας. Τώρα η βοήθεια του πια δεν μας πείθει. Ήρθε η ώρα να καλέσουμε τον Μπράιαν Λήθη.
Ποιός είναι ο Μπράιαν Λήθη; Να τος. Λεν για τον Μπράιαν Λήθη. Θα πολεμήσει το φίδι. Μόνο ο Μπράιαν Λήθη. Ναι. Ο Μπράιαν Λήθη.
Απομονώθηκε. Έγινε ερημίτης μέσα σε χρεωκοπημένα μουνιά που δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα . Δεν είχαν να πιουν νερό. Και είχαν εναν ολόκληρο λαβύρινθο να συντηρούν και ένα αιωνίως αγέννητο μωρό.
“Τι σε φοβίζει πραγματικά;”, you ask her.
“H εγκυμοσύνη.”, she says. “Φοβάμαι το σπέρμα. Πάντα φοβόμουνα την ζωή την ίδια. Life was supposed to be fun. Birth is not an option. Giving birth to a blind and hairy little child… This is not how i was supposed to be.”
Ο Συγγενής φτιάχνει αδελφότητα και ετοιμάζει πορεία μέσα στα σκονισμένα του μουνιού τοιχώματα που προκαλούν αμνησία. Κρύβει στην τσέπη του ενα κλειδί και τον Αλέξη Ευθύνη. Εναν πιστό υπηρέτη της Αλληγορικής Μνήμης.
Αυτό αναφέρεται στην ιστορία μου Skeleton Key Hidden Place που η blogger μπαίνει στο λαβυρίνθιο κάστρο του professional S&Μ Pornographer.
Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι αιχμές στον βυθό του. Ο Σύγγενης οτι θέλει το κάνει δικό του. Αγόρια που επιτελούν το απόσπασμα για την Τζοάννα Θυσία. Προσφέρει κάθε μέρα την παρθενιά της για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Mia Shlevin the Jewish developer from Manhattan was lying on the Jewish shrink’s Freudian couch, trying to relax her way through the session, but every 5 seconds something was twisting or turning, visibly or invisibly. And yet she felt relaxed enough to give the shrink a piece of her mind. The topic of the day was the usual, the same as every week before. Joanna was on her mind again.
“This Greek woman I was telling you about, Joanna, she-blows-my-mind, her thinking and the way she carries all this culture behind her. Just having her on the phone every day working on this project makes my day. Every script needs development, but her scripts, my goodness, she has done all the work for me herself and I still get paid just for yapping with her on the phone. We talk about Greece, and Israel, and New York, and Jews, and Martin, and her visiting New York with her son, and I get the feeling knows more about New York than I do. It’s incredible. I have never met a woman like her in 20 years working in development.”.
The Jewish developer does not distinguish the name “Ioanna” from “Joanna” and pronounces both the same way.
Μπαίνει χειμώνας. Και η λύση του δράματος ποτέ δεν τους πείθει. Η υφή του ατυχήματος ανακατασκευάζει τα δόντια μας. Το ξαναλέω. Η λύση του δράματος δεν με πείθει. Ήρθε η ώρα να πιστέψω στον Μπράιαν Λήθη.
Ψιλοτσατίστηκα όταν άκουσα αυτό το τραγούδι, όχι για με έκανε ο Άλεξ counterdiss, αλλά γιατί το τραγούδι είχε παλιά άλλους στοίχους που ήταν απηρα καλύτεροι. “Γεννήθηκαν σε παραθαλασσιες πολεις/ Από τα δεκαπέντε μόλις/ Έγραφαν και δημοσίευαν.”. Μου αρέσουν οι παλιοι στιχοι περισσότερο από τους καινούριους. Είχα ακούσει την υχογράφηση που είχαν κάνει τα παιδιά όταν απαιξε ο Άλεξ στο ΤΕΙ της Δράμας που ήταν τότε κατάληψη. Είχε παίξει τότε το τραγούδι με τους παλιούς στοίχους και ακουγόταν στην ηχογράφηση έτσι μανιασμένος, έτσι κλασσικός Άλεξ. Μου άρεσε πιο πολύ και ελπίζω κάποτε να ξαναμαγνητοφωνήσει το τραγούδι και με τους παλιούς στοίχους.
Πρέπει να πω πως δεν είμαι πια και τόσο τσατισμένη με τον Άλεξ γιατί στο τέλος κέρδισε η δικιά μου πλευρά, η πλευρά εναντίον του κινηματογραφικού σεξισμού. Έχουμε το #Metoo και το #TimesUp και ο Harvey Weinstein θα πάει επιτέλους φυλακή. Ακολουθώ την RoseMcGowan και την Asia Argento στο Twitter και χαίρομαι πολύ για αυτήν την εξέλιξη, μακάρι να γινόταν κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα. Ακόμα και το κλασικά σεξιστικό και μισογυνο Flix αναγκάστηκε να ανεβάσει μια σειρά από αφιερώματα στις Ελληνίδες σκηνοθέτριες και filmworkers γενικά. Οπότε εγώ κέρδισα στο τέλος. Fuck you Alex. Τώρα βέβαια έχω την Ναταλίτσα να μου κλέβει ότι έχω και δεν έχω, η άτιμη (“she is probably out there thinking it’s funny/telling everyone”), οπότε άντε πάλι από την αρχή με τα κλεφτρόνια. Μάλιστα, όταν η Ναταλίτσα ανακάλυψε αυτό το ο blog και διάβασε το κείμενο που είχα ανεβάσει τότε όπου παράπονιόμουνα (όταν κατάλαβα πόσο μα πόσο πρεζόνι μπεκρουλιάρα είναι, αν και μου άρεσε τρομερά η κινηματογραφική όψη της και ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτήν και την τέχνη της, στεναχωρήθηκα πολύ) πως μου έτυχε άλλος ένας Άλεξ (και αυτό το είπα σχετικά με τις μαλακίες που έλεγε τότε για την παιδεραστεία και την Λολίτα του Nabokov, ακριβώς τις ίδιες μαλακίες που έλεγε ο Άλεξ για τον Polanski και τον Allen), αυτή πήγε και έφτιαξε ένα ολοκλήρο βίντεο όπου ήταν ντυμένη ο Άλεξ από το A Clockwork Orange του Kubrick αλλά τραβεστί γιατί τότε είχε αρχίσει να είναι τρανς γυναίκα, λες και μου έλεγε, “why, of course I am just another Alex!“. Μιλάμε για ξεκάθαρα στοχευμένο ψυχολογικό πόλεμο.
Όλα αυτά τα άτομα που έρχονται εδώ και με κλέβουνε είναι όλοι τους τραγικές καταστάσεις οπότε δεν τους κρατάω και τόση κακιά. Εάν ήταν καλά με τον εαυτό τους, εάν είχανε αυτοπεποίθηση και πίστευαν σε αυτό που κάνουν δεν θα είχαν την ανάγκη να κλέψουν από εμένα, και ξέρω πως και ο Άλεξ και η Ναταλίτσα έχουν Γρυλίσματα και υποφέρουν, αν και είναι σε αντίθεση με εμένα γνωστοί καλλιτέχνες. Και εγώ είχα καταντήσει κάποτε κλεπτομανής από την αγανάκτησία μου, κάθε μέρα έκλεβα. Έκλεβα γιατί ένιωθα μόνη και απελπισμένη. Το κλέψιμο μου έδινε την ψευδαίσθηση της δύναμης που δεν είχα και ποτέ δεν θα έχω.
Εσύ, εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα, εσύ με κλέβεις γιατί με μισείς και δεν μου μιλάς. Αν σε μισούσα και εγώ όπως με μισείς και δεν μιλούσα πια για εσένα, θα σταματούσες να με εκλέβες; Δεν θέλω να σε μισώ όπως με μισείς εσύ αλλά θέλω να σταματήσεις να με κλέβεις. Είμαι ένα τίποτα και δεν έχω τίποτα, οπότε γιατί κλέβεις εμένα; Γιατί δεν πας να κλέψεις από τους φίλους σου που είναι γνωστοί εμπνευσμένοι καλλιτέχνες σαν εσένα; Γιατί σου φαίνεται αστείο να κλέβεις από κάποιον που δεν έχει τίποτα και δεν έχει την δυνατότητα να σε κάνει να σταματήσεις; Δεν είναι αστείο. Είναι αδικία.
This is Marianna. Marianna is TranSage. Marianna was born in 1964, but she doesn’t feel 54. She’s always hung out with people younger than herself, using the same slang phrases and jargon as people half her age. Marianna knows all about the latest up-to-date technology and social media. Her clothes are the latest fashions. In fact, Marianna feels uncomfortable and awkward around people who were born around the same time as her. They seem boring, staid and she doesn’t share their interests and goals.
Marianna works out and is careful what she eats. She buys a lot of expensive body lotions and uses hair colourants to cover up her spattering of grey. She has good genes too. Marianna’s skin is great. People often think her 37 year old stalker is her older sister. Marianna can dance half the night without getting tired and run for the bus without getting out of breath. She listens to Radio X. Marianna can drink five bottles of WKD and snort a line of coke and go to work the next day without a hangover. Her doctor says she has the liver of someone half her age.
Marianna wants to get her passport changed to say she was born in 1971. Why shouldn’t she? She identifies and presents as someone much younger than herself. Why should society’s narrow view of what a 47 year old should be restrict her like this? People’s refusal to tell Marianna that she actually really is 47 really upsets her and she has become depressed recently. She knows how she feels. Marianna says that society’s refusal to let her change her age is oppressive and cruel.
Should we all be obliged to tell Marianna she is 47?
If not, why not?
Panting Neon Princess Tastes The Candy Content With Contents
Aropax is Paxil, a drug for depression, anxiety and panic disorders. I think the line is ‘bow and aropax’, like bow and arrow. This song is beautiful and sad. ‘But it’s all the same to me’ describes the feeling of being on the meds, how it controls your feelings and there is no happiness or deep depression, it just makes you dull and dispassionate.
That is the difference. No matter how sad or angry or hopeless I felt, I would rather kill myself than allow an expert to take away my ability to feel sadness or happiness in the name of normalcy. The difference is that it never even crossed my mind that there was a way for me to escape from myself and become someone else. Or that attempting this would solve a damn thing. I could spend a lifetime panting trying to outrun myself. And if that exit into another life or self existed by virtue of being sanctioned by medicine or society, and being appreciatively written about in every medical journal and mainstream medium, it was obviously nothing I wanted. That is the difference.
απείλησα
απείλησες
το πρόβλημα επίλυσες
με το να χάσουμε και οι δυο τις βασίλισσες
ήμουνα ο Ταίρι σου γλυκιά μου Candy Candy
ή τσάμπα τιμωρούμαι που δεν ήμουνα o Gandhi
δεν έχω και το όμνι να γυρνώ στο χρόνο πίσω
και δεν αλλάζει τίποτα το να με χαστουκίσω
περνάω απ’ το μυαλό σου τη μέρα σαν σφαίρα
μικρή μου χρυσοχέρα
πες μου γι’ αυτή τη σφαίρα
περνάει τόσο γρήγορα
και πας παραπέρα
ή τόσο δυνατά
που σε τινάζει στον αέρα
μαθήματα
τα λάθος βήματα
γι’ αυτό τώρα στα πόδια σου ξερνάω συναισθήματα
αγαπημένη
δεν είμαι ο καθένας
μα αφού δεν είμαι ο ένας
θα είμαι ο κανένας
Από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο, στην ράχη του φιδιού.
Σε μια ντισκοτέκ στο τέλος του σύμπαντος στον πάτο μιας μαύρης τρύπας, η Ναταλίτσα μου φοράει την λαμπερή κορώνα της και χορεύει με τα πιο φάνκι τραγούδια
Και ξεφυσάει σύννεφα καπνού που γίνονται νέοι γαλαξίες.
Σε κάθε γωνιά του κόσμου της κάποιος χορεύει μαζί της.
Μετά από το πάρτι για να χαλαρώσουμε με πάει βόλτα στην παραλία και εκεί εμφανίζεται ο φίλος μου ο κλόουν.
Γιατί η Ναταλάτσα όλα τα βλέπει και όλα τα ξέρει.
Της ιστορίες μου. Τις τύψεις μου. Τις λύπες μου.
Ακόμα και τα όνειρα μου.
Όποια γλώσσα κι αν κόψω για να τα γράψω.
Όπου κι αν τα κρύψω.
“Ο χτύπος της καρδιάς σου αντιλαλεί τα κύματα της θάλασσας.” μου ψιθύρισε.
Κάθε φορά που αγγίζω το κύμα που έρχεται και φεύγει σε χαϊδεύω εκεί ανάμεσα στα βαμένα φρύδια σου, εκεί που είπες πως σου αρέσει να σε χαϊδεύουν σαν γατούλα.
Project Keep Staring 